11. część druga / - Czy masz jakieś plany na wieczór?

dla mojej kochanej Gonna Die ♥

szybko wracaj do zdrowia :)

____________________________________________________________

- Gdzie jedziemy? - zapytałam po raz kolejny, ale Hazz tylko się uśmiechał patrząc na krętą drogę za szybą samochodu.
- Na śniadanie. - odpowiedział po raz pierwszy. - Już jesteśmy. - dodał i podjechał do okienka, przy którym zamówił jedzenie z McDonalda.
- I pomyśleć, że nie zostaliśmy w domu na omleta z warzywami. - westchnęłam teatralnie na co Harry zaśmiał się cicho pod nosem. to strasznie dziwne, ale czułam się przy nim tak swobodnie. Było mi z nim tak dobrze. Nie byłam już tak nieśmiała jak przed kilkoma dniami. - Zmieniasz mnie. - powiedziałam kiedy przejeżdżaliśmy do kolejnego okienka, gdzie mieliśmy odebrać nie zdrową żywność, której nie byłam wierną fanką.
- Ty mnie zmieniasz. - przybliżył się i oparł swoje czoło o moje, między naszą skórą znajdowało się kilka jego niesfornych loków - Na lepsze. - dodał i pocałował mnie w nos.
- Czy ty kiedyś byłeś zły? - uśmiechnęłam się i cmoknęłam jego malinowe, wilgotne usta.
- Nadal jestem kochanie. - oznajmił i nie wiem dlaczego ,ale zrobiło mi się przykro.
Nie był zły. Był trochę ... inny. Nie, to złe słowo. Był wyjątkowy. I straszna ze mnie szczęściara, że przynajmniej teraz mogę mieć go przy swoim boku.
Włożył do wnętrza samochodu dwa papierowe kubeczki z kawą, torbę z "jedzeniem".
- To nasze śniadanie? - zapytałam otwierając reklamówkę z logo tej "restauracji", w której znajdowały się cztery cheeseburger'y, dwa pojemniczki z frytkami i hermetycznie zamknięty ketchup. - To nie jest śniadanie, to nawet jedzeniem nie powinno się nazywać. - odpowiedziałam sama sobie.
- Jak to, nie lubisz takich rzeczy mój grubasku? - zapytał ze śmiechem odpakowywując pierwszą bułkę.
Naprawdę jestem gruba? Nie żebym przejmowała się wyglądem, ale chciałam być dla niego atrakcyjna. Chciałam, żeby we mnie widział nie dziecko, którym się czułam lecz kobietę, która może mu dać wszystko.
Spojrzałam na swój brzuch, ukryty pod zwiewnym materiałem błękitnej sukienki, którą kazał mi założyć Harry. Mimo, wszystko widziałam swoje żebra i biodra, które w ostatnim czasie nabrały nieco zbyt kobiecego kształtu, z którego naprawdę nie byłam zachwycona, ale no cóż każda dziewczynka w końcu dojrzeje.
Złapałam się za brzuch, ale nie poczułam żadnych zbędnych zapasów tłuszczu, lecz tylko troszczę twardszą tkankę, która zwana jest mięśniami.
- Hej, hej ja żartowałem aniele. - powiedział i zabrał moje ręce z brzucha zastępując je swoimi
- W sumie nie obraziłbym się gdybyś nabrała troszkę ciałka. Miałbym więcej do przytulania. - pocałował mój policzek.
- Zjemy gdy pojedziemy na miejsce, dobrze? - zapytał Harry.
Jej... nie zasłużyłam na niego. Jest taki dobry i słodki. Naprawdę nie mam pojęcia co widzi w mojej osobie, bo nie umawiałby się w jakąś brzydulą.
- Gdzie?
- Zobaczysz. - nie mogłam powstrzymać chichotu, gdy lokami smyrał mój policzek.

^^^

- Długo jeszcze? Może to i nie jest jedzenia, ale akurat teraz mój brzuszek nie miałby nic przeciwko fryteczkom. - powiedziałam.
Związał mi oczy więc nie miałam nawet możliwości zobaczyć czy nie wywozi mnie do lasu i czy nie zamierza mnie tam pozostawić. Tak. Strach każdego dziecka, który u mnie nigdy nie przeminął. - Pamiętaj boję się lasu. - dodałam.
- Dlaczego miał bym cię wywozić do lasu mała? - zapytał po czym zatrzymał się i wyłączył silnik.
- Zaczekaj minutkę. - powiedział i opuścił samochód wpuszczając do środka znów zadziwiająco ciepłe powietrze.
Słyszałam jak otwiera bagażnik i wyciąga z niego rzeczy, ale tylko przez chwilkę bo od razu zagłuszył to mój burczący brzuch.
Otworzył drzwi z mojej strony i wyciągnął mnie z samochodu, lecz nie postawił mnie na ziemi. Trzymał mnie swoimi umięśnionymi ramionami, po których przejechałam dłońmi.
- Leah kochanie . ? - powiedział pytającym tonem.
- Tak?
- Robię to pierwszy raz w życiu więc proszę cię nie śmiej się czy coś tam. - powiedział, w tonie jego głosu wyczułam zdenerwowanie.
- Obiecuję, nie będę się śmiała, czy coś tam. - odparłam tak pewnie jak czułam się bezpieczna w jego objęciach.
Poszedł przed siebie i po chwili posadził mnie na czymś niewiarygodnie miękkim, po czym sam usiadł i przyciągnął mnie bliżej do siebie.
- Jesteś zdenerwowany? - zapytałam i oparłam się plecami o jego tors.
- Troszeczkę. - odparł i jednym ruchem rozwiązał wstążkę, którą zakrył mi oczy.
Otworzyłam oczy bo mimo miękkiego materiału bałam się, że zniszczę niespodziankę którą dla mnie przygotował.
Znajdowaliśmy się na masce jego samochodu, na której rozłożony był gruby, puszysty koc. Przed nami malował się widok na błyszczące od słońca fale błękitnej wody.
Byliśmy wysoko nad nią. Na jednym z klifów, skąd doskonały widok mieliśmy na inną półkę skalną o którą obijały się małe i lekkie lub duże i silne fale, które niosły za sobą aromat soli i świeżości.
Woda zlewała się z równie jasnym, bezchmurnym niebem.
Po prawej stronie znajdowały się małe, letniskowe domki zbudowanie z drewnianych pali, które stały na opustoszałej plaży ogrodzone małymi również drewnianymi płotkami.
Po lewej stronie był owy klif, który oznaczony był znakiem niebezpieczeństwa. Nie można było tak iść choć tak bardzo chciałam, ale jednak moje życie właśnie teraz stało się piękniejsze.
- Powiesz coś? - zapytał zmieszany Hazz.
Odwróciłam się w jego stronę, nie patrzył na mnie tak jak zwykle. Patrzył na mnie z niemą prośbą, choć właśnie teraz byłam gotowa dać mu wszystko co tylko by chciał.
- Harry proszę spójrz na mnie. - powiedziałam.
Uniósł głowę i popatrzył w moje oczy.
- Jest idealnie. - powiedziałam. - Nie ma innego wytłumaczenia. Jesteś aniołem. - zatoczyłam nad jego głową okrąg na co zaśmiał się i złożył na moich ustach słodziutki pocałunek.
- Zauważyłam, że często się całujemy, Styles. - zaśmiałam się w tym samym czasie co on - A teraz dawaj mi jedzenie.
Podał mi torbę, z której wyjęłam bułkę, która w sumie nie była zła, gdyby nie ten nadmiar tłuszczu, ale skoro nie przeszkadzałoby mu gdybym odrobinę przytyła nie miałam problemu.
- Babcia będzie zła. - powiedziałam wciągając kolejno frytki z ketchupem.
- Babcia nie musi wiedzieć kochanie. - zaśmiał się i odgryzł kawałek smażonego w głębokim tłuszczu ziemniaka, który wystawał z moich ust.
- Sprzed nosa zabierasz mi śniadanie. - zaśmiał się
- Powiedziałaś przecież, że to nie jest śniadanie, że to nawet jedzeniem nie może się nazywać, więc Pani Władzo nic nie zrobiłem, ale jeśli pani chcę może mi pani strzelić klapsa.
- Jesteś nienormalny. - powiedziałam i pod wpływem chwili znalazłam się nad nim siedząc okrakiem na wysokości jego pasa.
Dla zabawy uderzałam w jego barki i klatkę, kiedy moja czynność nie została przerwana, przez jego dłonie, które zacisnął na moich nadgarstkach i sprawił, że już całkiem leżałam na jego ciele, a nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.
- Taka opcja też mi się podoba - powiedział i cmoknął mnie w nos - ale zdecydowanie wolę dominować. - znalazłam się pod nim, ale nie bałam się bo on obiecał, że mnie nie skrzywdzi, a ja już zdążyłam mu zaufać.
- Jesteś chorym człowiekiem. Co ja z tobą robię? - śmiałam się tak głośno, że kilka osób z plaży patrzyło w naszą stronę, gdy usłyszeli odbijający się od skał dźwięk. - Rączki przy sobie Curly. - powiedziałam kiedy łaskotał mnie po brzuchu. Mówiłam, żeby tego nie robił, ale on jak zwykle nie słuchał.
- Ty wczoraj nie trzymałaś rączek przy sobie moja panno. - ohhh... chyba bardziej już nie mógł mnie zawstydzić.
- Przestań i złaź. - moja sukienka podwinęła się od lekkiego podmuchu wiatru, który towarzyszył Harry'emu, gdy schodził ... ze mnie.
- Już mówiłem, że kocham cię zawstydzać? - zapytał.
- Kiedyś wspomniałeś. - znaczy chciałam powiedzieć "mówisz mi to codziennie".
Z jeansowej kurtki, którą miałam na sobie wyjęłam telefon, który zawibrował w kieszeni.

- Czy masz jakieś plany na wieczór? - zapytał Harry, ale nie zdążyłam nawet otworzyć ust by odpowiedzieć bo zrobił to sam - Nie? Cudownie. Idziemy na imprezę.
Nie dałby mi odmówić, więc szybko wklepałam odpowiedź do Zo.

                                            

- Wariatka. - zaśmiałam się do siebie co nie uszło uwadze Harry'ego, który nieprzerwanie mi się przypatrywał.
- Z czego się śmiejesz? Czy ON jest zabawny? - podkreślił słowo "on" przy swojej wypowiedzi.
Był o mnie zazdrosny, a to znaczy, że nie jestem mu obojętna.
- Piszę z Zoey. Pewnie zdążyłeś już zauważyć ilu mam wielbicieli, którzy próbują się do mnie odezwać, ale znajdę dla ciebie jeszcze dzisiaj troszkę czasu. - zeszłam z maski samochodu za co mój tyłek był mi ogromnie wdzięczny i złożyłam koc, który z czasem zaczął przypominać ogromną puchatą kulę.
- Otworzysz bagażnik? - zapytałam.
Podszedł bez słowa i wyjął z moich rąk nakrycie.
- Coś nie tak? - jak z takiego przemiłego popołudnia on znów musiał wprowadzić tą nieprzyjemną atmosferę.
- Wszystko Ok. - uśmiechnął się zamykając drzwi. - Walczę z pokusą by cię przelecieć tu i teraz, ale dam radę. Daję radę od kilku dni. - puścił mi oczko i otworzył drzwiczki od mojej strony. - Mademoiselle. - powiedział i wskazał ręką wnętrze samochodu.
Przy nim czułam się coraz piękniejsza, a nie chciałam, żeby to się skończyło.
Byłam pewna, że chcę to powiedzieć, ale jak on na to zareaguje?
- Harry... - zaczerpnęłam powietrza i podeszłam bliżej zachowując spory dystans między nami - Nie pozwolę, żebyś odszedł. - nie odezwał się, ale w głębi serca wiedziałam, że on nie pozwoli odejść mi, a może taką miałam nadzieję.